Fundraising expeditie: de laatste gletsjer van Afrika
Mijn horloge geeft 4.915 hoogtemeters aan. Ik traverseer met twee andere klimmers de steile en afkalvende Margherita gletsjer op Mount Stanley. Na een slopende nacht en acht uren klimmen, abseilen en klauteren in het donker, zijn we vlak onder de top. Tijdens het ochtendgloren trekt plots de deken van dichte mist op. Om ons heen worden de scherpe pieken één voor één kraakhelder zichtbaar. Grillig, hoog, gegoten in verse sneeuw en ijs. Emoties van uitputting en verwondering overvallen me. Ik omhels Nikki en we schreeuwen het uit van geluk.
Een sprong terug in de tijd. Tot diep in de 19e eeuw kleurde de wereldkaart zwart in het hart van Afrika. Al sinds de Egyptische geograaf Ptolemy (+/- 50 jaar na Christus) gaan er wilde verhalen over bergen van sneeuw, de Mountains of the Moon als vermoedelijke hoogste bron van de Nijl. Pas in 1888 krijgt de 3e expeditie van Stanley Afrika’s best bewaarde geheim in het vizier. Op de grens van Congo en Uganda ligt het vrijwel altijd in de wolken gehulde Rwenzori gebergte. Uitgeroepen tot Nationaal Park in 1991 en UNESCO World Heritage Site in 1994, maar al eeuwenlang bekend als “rainmaker” bij de lokale Bakonzo stam.
Op een zonnige januari ochtend vertrekt een gemêleerd gezelschap van zeven internationale klimmers en zo’n dertig lokale gidsen, dragers en koks voor een 8-daags avontuur. In het spoor van Robert Bwambale, onze lokale gids, banen we ons een weg via de 50 kilometer lange Kilembe trail dwarsdoor zeven klimaat -en vegetatiezones, over drie passen boven de 4.000 meter, naar Margherita peak (5.109 meter). Na Kilimanjaro en Mount Kenya de op twee na hoogste bergtop van The Mother Continent, in mijn ogen de meest bijzondere. Nergens in Afrika ervaar je zo’n ecologische diversiteit aan flora als hier.
In het tropische regenwoud stuiten we al snel op een kameleon, symbolisch voor de vele gezichten en biosferen van de Rwenzoris. De plantenwereld oogt hier buitenaards, de ene plant nog excentrieker en groter dan de ander. Robert vertelt over de Giant Heather zone, tussen 3.300 en 4.000 meter: “in Europa zijn heesters een bescheiden plant, hier groeien ze uit tot plantaardige monsters van wel zes meter”. Verhalen over de laatste Rwenzori bosolifanten en nooit gedocumenteerde bergluipaarden, kleuren mijn fantasie verder. Een plek die intrigeert en verwondert, maar ook laat zien hoe kwetsbaar onze planeet is. Ik besef me maar al te goed waar ik ben. Over 25 jaar, is dit de laatste gletsjer van Afrika.