Niek is op wereldreis
Omdat je vaker spijt hebt van de dingen die je niet hebt gedaan.
Ik mag vaker avonturen ondernemen in die rolstoel van mij. Handbiken naar Engeland, meteen 4x4 Ijsland in, handbiken door de binnenlanden van Tanzania, met het gezin de wereld rond en voor mijn werk reis ik een hoop. Ik dacht dat ik best al wel wat gezien en gedaan had. Ik kon echter niet verder van de waarheid afzitten.
We zijn nu met het gezin op reis. 7 maanden wel te verstaan. Van Sri-Lanka tot Bali, Australië, Nieuw-Zeeland en Thailand. Dat dus met 3 dochters (9-9-7) mijn vrouw en ik. Ik met een dwarslaesie (T1) en een hele portie zelfvertrouwen (ik doe alsof).
Vooral Sri Lanka en Bali blijken 2 pittige landen te zijn rollend. Mijn lichaam protesteert van weer een heuvel. Het vraagt een enorme inspanning om mijn eigen regie los te laten en overal getild te worden maar hopende dat ze tegelijk en en secuur tillen. Ik ben me er namelijk bijzonder van bewust dat één val ook einde reis kan betekenen. En medische hulp hier niet zo vanzelfsprekend is als in Nederland.
Toch lukt het steeds beter en vaker om om hulp te vragen, krijg ik er steeds meer lol in en genieten we van de familytime, de andere mensen en het heerlijke eten. Ik denk even terug aan de gesprekken waar ik regelmatig de vraag kreeg: “zou je dat nou wel doen?” Of ”wat als er daar iets mis gaat”? Maar daar heb ik nooit last van gehad. Het zit op de één of andere reden niet in mijn systeem om zo te denken.
De reis is tot in de puntjes voorbereid. Binnen en buitenbandje mee, lagers, inbussetjes, freewheel, antibiotica, ik weet overal waar er goede privé klinieken zijn, waar ik Katheters kan bestellen en medicatie. Sterker nog 80% van de reis is voorbereiding en 20% uitvoering, ik zo maar dat elke roller die dit leest dit wel kan beamen. Het leven vergt gewoon nu meet denktijd, omdat het in het moment niet altijd makkelijk op te lossen is.
Ik leer dat ik juist door de goede voorbereiding, vrij kan reizen. Dat door nog meer hulp te vragen toegankelijkheid een andere lading krijgt en dat alles maar dan ook. Alles op te lossen is met een vriendelijk woord. Wat is nu eigenlijk toegankelijker? Nederland met al zijn fysieke toegankelijkheid? Of Sri lanka met al het gastvrije gedrag?
Ik leer dat reizen anders is dan vakantie vieren en als het dan toch vakantie is, dan is het een werkvakantie. Waarbij er van alles kwijt raakt, stuk gaat, niet werkt of anders loopt dan gepland. En daar zit wat mij betreft nou precies de charme.
Comfortable worden in het oncomfortabele. Veilig grenzen oprekken, zodat het leven in Nederland, of waar we dan ook neerstrijken nog relaxer en fijner word. Genieten hoe goed we het eigenlijk voor elkaar hebben en daar wat vaker bij stilstaan. Maar bovenal, dat ik maar één keer leef en al die tijd maar één keer uit kan geven. Dan het liefste met de mensen waarvan ik het meeste houd.
We zitten nu in West-Australië in een 4x4 , met 2 daktenten (en een klein tentje voor mij) door hoge zandduinen en eindeloze rode gravelroads te rijden. Op zoek naar die pareltjes waar we nog helemaal alleen zijn, en we compleet op onszelf zijn aangewezen. Een auto die ik zelf bestuur notabene, veel vrijer kan je mij niet maken.
What next? In een camper de andere kant van Australië bezoeken, met een helicopter een gletsjer bezoeken een meerdaagse raftingtrip en nog veel meer. Avontuur kom maar op. En dat is Moving Beyond Limits.
Geschreven door Niek van den Adel
Volg de reis van Niek en zijn gezin op Youtube @NiekvandenAdel, Instagram @niekvandenadel en LinkedIn - Niek van den Adel
